Dit is een vertaling van het artikel dat geschreven is door John Laughland op de website van FVD International.
Vrijdag 16 juni gaat John Laughland bij zijn borrellezing verder in op de traditionele oorsprong van de kroning. Haal uw kaartjes HIER.
De kroning van King Charles III in Westminster Abbey in Londen op 6 mei 2023 is een uiterst zeldzame gebeurtenis vol belangrijke politieke lessen voor conservatieven, die geïnteresseerd zijn in de combinatie van traditie en staatkunde.
Het is niet alleen zeldzaam, omdat de laatste kroning plaatsvond in 1953, voordat de meesten van ons geboren waren, maar ook omdat er nergens anders in de christelijke wereld andere kroningen plaatsvinden. Alle andere Europese monarchieën hebben de traditionele praktijk afgeschaft. Zelfs de paus wordt niet meer zoals vroeger gekroond. De laatste pauselijke kroning was die van Paulus VI in 1963.
Dit feit is des te opvallender gezien de specifieke ceremonie waarmee de nieuwe koning wordt ingewijd extreem oud is. De Britten verwijzen graag naar de kroning van koning Edgar in Bath in het jaar 959, maar in feite vond de koningswijding plaats in Visigotisch Spanje in de 8e eeuw.
De wijdingswoorden die de aartsbisschop van Canterbury uitspreekt wanneer hij heilige olie aanbrengt op de handen, het voorhoofd en de borst van de koning, zijn precies dezelfde als die in het Benedictional van Freising. Dat is een document uit het midden van de 9e eeuw, waarin de kroningsceremonie van de Frankische koningen wordt beschreven. Het is de oudste schriftelijke vermelding van wat toen al een eeuwenoud gebruik was: "Laat deze hand / dit hoofd etc. gezalfd worden met heilige olie, zoals koningen en profeten gezalfd werden. Zoals Salomo gezalfd werd door Zadok de priester, zo zijt gij gezegend en tot koning aangesteld in dit koninkrijk dat de Here God u gegeven heeft om te regeren en te besturen."
Met andere woorden, de ceremonie gaat terug tot Bijbelse tijden. Er zijn talloze verwijzingen naar de zalving van koningen in het Oude Testament: het millennium dat voorafging aan de geboorte van Christus. De ceremonie in Londen op 6 mei heeft een direct verband met dit zeer oude gebruik, omdat de olie die wordt gebruikt afkomstig is uit Bethlehem, de stad van koning David, en werd gewijd tijdens een speciale ceremonie in Jeruzalem, de stad waar Jezus van Nazareth, "koning der Joden" volgens de inscriptie die Pilatus op het kruis plaatste, werd gekruisigd.
Dit is niet alleen een verwijzing naar de eigen band van King Charles met de Grieks-orthodoxe kerk waarin zijn vader, prins Filip van Griekenland en Denemarken, werd gedoopt. Het is veel belangrijker nog een verwijzing naar de oude koningen van Israël wiens symbolische rol als voorloper van de heerschappij van Christus wordt uitgedrukt door hun verschijning (in de vorm van standbeelden) op de westelijke gevel van de Notre Dame in Parijs. De originele beelden werden tijdens de Franse Revolutie onherkenbaar gemaakt en verwijderd, omdat men geloofde dat ze geen koningen van Israël maar koningen van Frankrijk voorstelden. Ze werden in de jaren 1970 bij toeval herontdekt en bevinden zich nu in het Cluny-museum.
Een ander precedent voor de ceremonie, waarover we meer weten dan over het oude Israël, is de wijding van de christelijke Romeinse keizers in Byzantium aan het begin van het eerste millennium. Deze ceremonie ligt aan de oorsprong van de verschillende Europese ceremonies uit de Middeleeuwen. De belangrijkste elementen van die oude Romeinse ceremonie werden op 6 mei allemaal herhaald in Londen: de eed die de monarch aflegt, de zalving door de aartsbisschop, de acclamatie van de nieuwe koning door het volk en vervolgens de heilige communie.
Met andere woorden, de kroning van King Charles III geeft uitdrukking aan de essentie van de Europese beschaving, die gebaseerd is op de dubbele erfenis van Rome (waarvan de cultuur op haar beurt is afgeleid van Athene) en Jeruzalem. Een ceremonie die voortbouwt op de praktijk van het oude Israël en het Romeinse rijk geeft uitdrukking aan het uitgesproken Europese begrip van de staat, namelijk dat de vorst zijn macht uitoefent bij de gratie Gods en volgens de voorwaarden die worden uitgedrukt in de kroningseed (een belangrijk onderdeel van de ceremonie, en het begin ervan), namelijk het gehoorzamen van Gods wet en het handhaven van de fundamentele wetten van het koninkrijk.
Traditie is het grote aquaduct dat we bouwen en onderhouden om te putten uit de bron van onze beschaving. De bron die buiten ons ligt. We moeten deze bron overdragen zodat deze ons nu en toekomstige generaties kan blijven irrigeren. Dit is de Europese en wereldwijde betekenis van de kroning.
