Elon Musk heeft rond de jaarwisseling het Britse Grooming Gang-schandaal wereldwijd weer in de aandacht getorpedeerd. In alle oproer worden veel dingen gezegd, maar nu de storm op X weer wat gedaald is, werpen we eens een blik op dit fenomeen en hoe dit in de Britse samenleving besproken wordt.
Dit massale misbruikschandaal vond plaats in ten minste 50 Britse steden, waaronder Rotherham, Rochdale en Oxford. Voornamelijk Pakistaanse moslimmannen hebben bijna uitsluitend minderjarige meisjes op grote schaal verkracht, seksueel uitgebuit en op allerlei manieren mishandeld en misbruikt. Deze meisjes kwamen vaker dan niet uit de arbeidersklasse en hadden een blanke Britse achtergrond. Ondanks alle meldingen en beschuldigingen kwamen de politie en de sociale diensten niet in actie. Er heerste uit angst voor beschuldigingen van racisme, men wilde geen spanningen rondom minderheidsgroepen aanwakkeren. Dit misbruik en het enorme falen van de overheid kwam begin 2010 in de openbaarheid.
In de jaren die volgden, werden de mechanismen van ontkenning en afschuiven steeds duidelijker. Zo bleek dat er niet alleen sprake was van falen binnen de politie en de sociale diensten, maar ook van een fundamenteel probleem in de Britse samenleving zelf. Terwijl de autoriteiten jarenlang hun ogen sloten voor de omvang van het misbruik, leidde de angst om beschuldigd te worden van racisme tot een schrijnend gebrek aan actie.
De verstoorde balans tussen rassen en klassen
De Britse schrijver en historicus Tom Holland, bekend van zijn bestsellers als Rubicon en Dominion, plaatste in 2015 de nu beruchte opmerking dat de ware nachtmerrie van Rotherham is dat de motieven van degenen die een oogje dichtknepen, hoe erg de gevolgen ook, wel degelijk nobel waren. In de ogen van velen een bizarre uitspraak, die doet denken aan de bekende grap van de Amerikaanse cabaretier Norm Macdonald:
“Iemand zei me eens, ‘ik denk dat het ergste van de Bill Cosby-affaire de hypocrisie was.’ Daar was ik het niet mee eens.”
“Jij was het daar niet mee eens?”
“Nee. Ik dacht dat het de verkrachting was.”
Maar Holland blijft bij zijn punt. Deze mensen die zaken in stilte lieten gebeuren, wilden namelijk geen steun bieden aan racisme en wilden de onderlinge verhoudingen tussen etnische groepen in de samenleving beschermen, en dat is vanuit hun perspectief gezien een nobel doel. Maar wanneer overweldigend etnisch Pakistaanse mannen massaal blanke Britse meisjes tot slachtoffer maken, is dat zelf geen schending van de sociale en rassenverhoudingen die Holland zo koestert? Er is tot op heden nog helemaal geen breed maatschappelijk debat ontstaan in Engeland over de manier waarop mannen in de Pakistaanse gemeenschap aankijken tegen blanke Britse meisjes. Is dat gedeelte van de verhoudingen nog steeds niet relevant?
Nee, tijdens deze jarenlange misdaad ging het altijd om het beschermen van de belangen van één specifieke minderheidsgroep. Daar is niks ‘nobels’ aan, maar in al zijn fatsoenlijkheid lijkt Holland dat niet te willen zien — of niet te willen toegeven.
Het beschermingsmechanisme ligt dieper in de structuur van het Britse klassensysteem, waar sociale en etnische lijnen elkaar kruisen en elkaar versterken. Meisjes uit de arbeidersklasse, vaak al kwetsbaar door hun sociaaleconomische achtergrond, werden gezien als minderwaardig door zowel hun misbruikers, als door de instanties die deze meisjes hadden moeten helpen. Overheidsinstanties spreken niet over meisjes die misbruikt werden, maar meisjes die lifestyle choices maakten. Hun lijden werd niet gezien, of afgedaan als minder belangrijk in vergelijking met het behoud van de harmonie tussen de etnische minderheidsgroepen en de Britse bevolking.
De slachtofferschap van vaders en meisjes
Het schandaal heeft daarnaast ook pijnlijke gevallen opgeleverd die de mislukking van het systeem op nog een ander niveau blootlegden. Een vader van een van de slachtoffers verklaarde tegenover GB News dat hij tot twee keer toe gearresteerd werd toen hij zijn dochter uit een pand van een van deze bendes probeerde te halen. En hij was niet de enige. Meerdere vaders, die hun kinderen wilden beschermen tegen gruwelijk misbruik, werden opgepakt voor “verstoring van de openbare orde” of “bedreigingen”. Dit toont aan hoe ver de politieke correctheid zich uitstrekte, zelfs tot het punt waarop gewone burgers werden gestraft voor het nemen van verantwoordelijkheid voor hun eigen kinderen.
Evenzeer schokkend is het verhaal van de meisjes die naar het politiebureau gingen om aangifte te doen, maar niet serieus werden genomen en in sommige gevallen zelfs weggestuurd. Ze werden vaak geadviseerd om geen klachten in te dienen, met de uitleg dat het 'onhandig' zou zijn om door te dringen in een cultuur van 'minderheden' die al zo onder druk stonden. Dergelijke gevallen zijn niet alleen een tragedie voor de slachtoffers, maar ook een verbijsterend bewijs van het falen van de Britse staat om haar burgerlijke plichten na te komen.
De impact van klasse en racisme op de publieke opinie
Een andere tekenende uitspraak kwam van de Britse televisie presentator Tom Harwood. Op X poneerde hij de stelling dat zonder activisten Tommy Robinson en de radicale English Defence League (EDL), redacties meer bereid zouden zijn geweest om onderzoek te laten doen naar deze bendes, omdat ze zich dan minder ongemakkelijk zouden hebben gevoeld tijdens hun dinner parties. Je wilde jezelf toch niet associëren met die ongewassen hooligans?
Hiermee suggereert hij natuurlijk dat als Robinson en andere types van dat kaliber zichzelf gewoon stil hadden gehouden, dat de reguliere instanties, kranten, en journalisten dan actie zouden hebben ondernomen. De vraag is natuurlijk of dat echt gebeurd zou zijn. Is dat niet gewoon een makkelijk excuus? En had Robinsons activisme op zichzelf echt zo'n ontmoedigend effect? Was het niet eerder de hele associatie van dit fenomeen met de onwelbespraakte arbeidersklasse?
Dit is ook opmerkelijk, aangezien Harwood presentator is bij het rechts leunende GB News, waar ook figuren als Nigel Farage en Jacob Rees Mogg regelmatig aanschuiven. Het geeft aan dat dit sentiment van links tot rechts in het politieke spectrum vertegenwoordigd is.
En dat is kwalijk, want het idee dat ‘de lagere klassen’ een fenomeen als dit niet op een ‘fatsoenlijke’ manier zouden kunnen onderzoeken, leidde tot de onderdrukking van veel essentiële informatie. De werkelijke vraag is of deze mensen werkelijk het vertrouwen hadden om de slachtoffers rechtvaardigheid te bieden, of dat hun angst voor sociale gevolgen hen ertoe bracht weg te kijken.
Misschien is het eerlijke antwoord dat er op de achtergrond niets nobels aan de hand was, dat er geen reden was om hooligans de schuld te geven voor het 'ongemakkelijk' maken van het onderwerp. Misschien was het gewoon het geval dat de groep mensen die verantwoordelijk had moeten zijn, dit onderwerp met nog geen stok wilde aanraken. Je wil immers toch niet dat mensen denken dat je racistisch bent?
