Jasper R. Tuithof

Al jaren hoort men hetzelfde riedeltje voorbijkomen over het falen van het Westen en hoe onze eigen morele waarden onze neergang zijn. Deze conclusie is onjuist: het zijn niet ons volk, noch onze cultuur die de huidige, ongewilde maatschappelijke trends veroorzaakt hebben. Maar hoewel de voornaamste redenen tot de recente veranderingen in de maatschappij extern te vinden zijn, beargumenteer ik dat de aard van het Westerse volk toch een deel van de schuld moet dragen. 

Om dit te verklaren zal ik reflecteren op het ontstaan van het Westerse wereldbeeld, hoe huidige ontwikkelingen dit beeld ondermijnen, maar ook zal ik uitleggen hoe een psychologische wedergeboorte verwezenlijkt kan worden. Hiervoor zal ik terugkeren naar ons verre begin.

Onze voorouders

De Westerse cultuur zoals wij die vandaag de dag kennen, heeft zijn oorsprong in de cultuur van de Jamna, een volk van steppeherders en nomaden. Dit volk is circa 5000 jaar geleden vanuit de Pontische steppe via een gigantische migratietocht over het Europese continent heengetrokken. Uit onderzoek blijkt dat de meerderheid van de Europeanen een substantiële hoeveelheid van haar genetisch materiaal met de Jamna gemeen heeft, en dat die verwantschap het grootst is in het continentale noordwesten. Ook cultureel is die verwantschap duidelijk: de overgrote meerderheid van Europese talen vindt haar oorsprong in de Jamnacultuur.

Om de aard van de Jamna te begrijpen, zal ik een beeld schetsen van de omgeving waarin zij leefden. Ze splitsten zich af van andere volkeren gedurende het hoogtij van de laatste ijstijd. Verspreid over een gebied tussen de Kaukasus en het hoge noorden van Siberië trotseerden zij, gedurende een periode van duizenden jaren, de kou op de steppes en toendra’s. Zulke extreme toestanden hebben een aanzienlijke invloed gehad op de cultuur van dit volk.

Kenmerkend voor deze cultuur waren kleine leefgemeenschappen een man, een vrouw en hun beider kinderen. De man beschermde het gezin tegen gevaar en voorzag het gezin van onderdak en voedsel. De vrouw zorgde voor de kinderen en het onderhoud van hun onderkomen. Omdat de natuurlijke leefomgeving polygynie of de vorming van grotere verwantschappen niet mogelijk maakte, was monogamie hier de standaard. Een verwantschap waarin zowel de mannelijke als vrouwelijke lijn erkend werden, en een tweezijdige rolverdeling waren daarbij de norm. 

Dit maakte dat een gezin onafhankelijk van uitgebreide verwantschappen zoals de grootfamilie of het stamverband kon functioneren. Kortom, extreme klimatologische omstandigheden maakten dit oervolk onafhankelijk en, gegeven de centrale rol van het kerngezin, individualistisch.

Evolutionair gedetermineerd

Het beschrijven van deze karakteristieken is niet alleen belangrijk voor de beeldvorming over de Jamna, maar schetst ook een beeld over ons eigen gedrag en onze huidige cultuur. Gedragstrekken die nodig waren om te overleven in barre, koude, onvruchtbare omstandigheden werden op evolutionaire wijze geselecteerd. Alleen zij die deze eigenschappen bezaten, waren in staat te overleven en dit gedrag door te geven. Zo slopen schijnbaar arbitraire gedragskenmerken in de aard van dit oervolk en werden deze kenmerken de basis voor een nieuwe cultuur, waarin een persoon niet gewaardeerd werd voor diens achtergrond maar enkel voor zijn kunnen. De restanten van deze kenmerken en cultuur zijn nog steeds in het Europese volk te vinden.

De individualistische Nederlandse cultuur van vandaag, gebaseerd op de opvatting dat het kerngezin de hoeksteen van de samenleving vormt waarin elke man en elke vrouw zijn eigen identiteit ontwikkelt en tot zelfontplooiing komt, heeft gedurende een eeuwenlang proces gestalte gekregen. Het ontstaan van de natiestaat speelde hierin een belangrijke rol, omdat deze de vrijheid en belangen van haar inwoners in een steeds groter wordende leefomgeving kon beschermen. Dit proces wordt op dit moment bedreigd door nieuwe vormen van collectivisme.

Dreigend collectivisme

Hoewel deze eigenschappen noodzakelijk waren voor het overleven van onze voorouders, bevinden wij onszelf in een wereld waarin zij onze ondergang kunnen betekenen. Dit gebeurt niet zomaar. De volkeren in geheel Noordwest-Europa hebben immers meer dan voldoende ruimte gehad om zich te ontwikkelen en te ontplooien, zonder dat deze eigenschappen een negatieve invloed uitoefenden. Het cruciale feit hierbij is dat deze volkeren enkel contact hadden met andere volkeren die identieke eigenschappen bezaten. 

Er is echter iets drastisch veranderd. Volkeren met volslagen verschillende culturen hebben het Europese continent betreden en dragen hier hun invloed uit. Deze mensen hebben een gemeenschappelijk doel: de maatschappij omvormen zodat deze hun belangen het beste behartigt. 

Elk individu streeft zijn eigen belang na. Maar waar autochtone Nederlanders met een mentaliteit van ‘ieder voor zich’ blijven kibbelen over het beste beleid voor hun individuele belang, doemt er elders een stemmersblok op dat gezamenlijk een veel grotere invloed begint te krijgen. Een voorbeeld hiervan is de partij DENK, die ondanks haar huidige bescheiden zetelaantal wel een steeds grotere groep mensen komt te vertegenwoordigen. 

De wisselwerking tussen demografische veranderingen en de effecten daarvan op de politiek, zal noodzakelijkerwijs uitmonden in een decimering van het Nederlandse volk en haar belangen.

Hyperindividualisme en links collectivisme

Een ander aspect van de huidige maatschappij waarin een traditioneel individualistisch volk het onderspit delft, is de opkomst van identiteitspolitiek. Na het loslaten van de laatste vormen van geestelijk collectivisme (bijv. de kerk), ontstond de drang naar een agressieve vorm van zelfontplooiing waarin de aandacht en validatie van het individu gemaximaliseerd diende te worden. Het is deze trend waar veel huidige politieke debatten op stuklopen. 

Maatschappelijk wordt er bij belangrijke vraagstukken niet objectief gekeken naar wat het beste is voor het gehele volk, maar is de emotionele retoriek leidend die de spreker naar eigen inzicht de morele superioriteit toekent. De politieke achterban volgt deze redenering vanzelfsprekend, bang als het is om zelf voor moreel inferieur aangezien te worden. 

Deze deugpolitiek leidt tevens tot het alsmaar extremer worden van de politieke doeleinden, omdat ook individuen binnen deze achterban hun morele superioriteit over elkaar willen vestigen. Goede voorbeelden om dit te illustreren zijn het gepropageerde beleid op het gebied van migratie, klimaat en gender, waarbij een alsmaar extremere lijn gevoerd wordt. Deze lijn is onder meer terug te zien bij alle links-liberale partijen, en wordt ook gepropageerd door supranationale organisaties die globale homogenisatie nastreven.

De aanwezigheid van links-liberaal collectivisme en hyperindividualisme tegenover het traditionele individualisme leidt tot een toenemende polarisatie in onze samenleving. Ons evolutionair gedetermineerde gedrag is diep in onze culturele aard geworteld. Dit bemoeilijkt innerlijke gedragsherprogrammering en maakt culturele verandering een vorm van zelfontkenning. Ook al lijkt individualisme in ons nadeel te werken in de strijd tegen nieuwe vormen van collectivisme, heeft het wel de cultuur gevormd die tot voor kort zo succesvol was. Dat ontkennen staat gelijk aan spirituele zelfmoord en, op termijn, culturele zelfmoord.

Pleidooi voor een homogene cultuur

Hoewel de kracht om van dit fenomeen bewust te zijn in elk individu schuilt, zullen maar weinigen de drang hiertoe voelen of de noodzaak hiervan inzien. Zodoende zal het probleem van de overmatig individualistische geest op maatschappelijk niveau opgelost moeten worden. Wanneer wij er maatschappelijk voor kiezen onszelf niet te verloochenen, rest ons maar één optie: een herwaardering van onze homogeen-individualistische cultuur.

De eerste stap hiertoe ligt in het fysieke domein. Millennia lang hebben de individualistische gedragskenmerken onze voorouders niet gedeerd, zelfs wanneer deze kenmerken niet langer nodig waren om te overleven. Een homogene populatie met meritocratische waarden was hiervoor echter cruciaal. Het is dus een vereiste om het migratievraagstuk ten gunste van onze aloude cultuur op te lossen. Een compleet moratorium op immigratie uit niet-westerse landen kan voorkomen dat omvolking een onomkeerbaar gevolg uitdraagt en onze bekende samenleving vernietigt.

Voorbij het kortzichtige eigenbelang

De tweede stap ligt in het psychologische domein. Dit is het doorbreken van de connectie tussen de individualistische trekken van het volk en de drang naar morele validatie. De reden dat het voor een individu ‘loont’ om tegen diens beste interesses te stemmen, is dat de validatie op korte termijn de voorkeur heeft boven eventuele negatieve gevolgen op langere termijn. 

Deze doorbreking vereist dan ook dat het volk overtuigd raakt van hun egoïstische noodzaak tot overleven op de korte termijn. Hoewel men tegenwoordig graag geaccepteerd wil worden door medemensen, blijft zelfbehoud toch altijd het grootste goed. In deze fase moet de nadruk gelegd worden op hoe het leven van het individu kwalitatief zal degenereren als gevolg van kortzichtige validatiedrang. Voorbeelden hiervan zijn het blootleggen van de toename in criminaliteit en de huizencrisis ten gevolge van het migratievraagstuk en men attent te maken op de individuele financiële gevolgen van het klimaatbeleid. Zodoende wordt het individualisme van het Nederlandse volk niet ontnomen, maar juist tegen de agenda’s gebruikt die hiervan hoopten te profiteren. 

Alleen wanneer de psyche van de gemiddelde Nederlander teruggebracht is naar de meest basale vorm van zelfbehoud, iets wat momenteel in grote gebreke lijkt te zijn, kan de wederopbouw van de Nederlandse geest aanvangen.

‘Eendracht maakt macht’

Bij de wederopbouw ligt de nadruk bovenal op het herstel van de sociale cohesie en de bevordering van het fysieke, sociale contact. Aan sociale cohesie was voor de massamigratie nooit gebrek. De gemiddelde Nederlander heeft nooit problemen gehad om zijn buren bij te staan in diens behoeften. Een politiek van wederopbouw zal dit gedrag moeten stimuleren door huidige politieke spanningen te verminderen en daarbij de ideologische tegenstellingen onder het volk te bagatelliseren.

Deze verandering kan niet gemakkelijk tot stand gebracht worden. Omdat Nederland een kenniseconomie is en speler blijft op het intellectuele wereldtoneel, zal een internationale psychologische invloed een continue factor blijven. Een herstructurering zal dus ingrijpend en systematisch moeten zijn. 

De moeite is het echter meer dan waard. Een volk dat een sterke sociale cohesie ervaart en bereid is naar elkaar te luisteren, zal veerkrachtig en standvastig alles trotseren waar het aan blootgesteld wordt. Dit vormt de basis voor de psychologische renaissance waar Nederland zo zeer behoefte aan heeft.