De derde aflevering in de serie van vier: na Kierkegaard, Nietzsche, nu de grote, misschien wel de grootste, Duitse filosoof Martin Heidegger. Kierkegaard probeerde God te redden, Nietzsche verklaarde hem dat, maar hoe denken we over de mens na die God?
Heidegger, de grote Duitse filosoof, misschien wel de grootste, schreef zijn meestwerk Zijn & Tijd op jonge leeftijd. Hoewel hij dat boek opdroeg aan zijn Joodse leermeester, Husserl, én hij een affaire had met de Joods-Duitse denker Hannah Arendt, koos hij toch voor het nazisme. Dat maakt hem naast de grootste ook de moeilijkste denker in Duitsland. Steeds meer wordt er gefocust op zijn nazisme, steeds vaker wordt al onderzocht of dat nu ook al in zijn vroegste werk aanwezig was. Misschien een zinnige exercitie, maar ook een vertroebelende: Heidegger was veel meer dan dat. Een man met verkeerde keuzes misschien, maar daardoor geen minder groot denker.
Moeilijk is hij ook vanwege zijn stijl: het erzijnde dat zich in zijn zijnsverstaan tot zijn eigen zijn verhoudt. En dat is misschien nog wel de makkelijkste zin van het boek. Maar het is consistent als een wiskundige formule: als je de taal van Heidegger eenmaal snapt, ontstaat er een hele nieuwe wereld van een denker die abstract lijkt, maar die als geen ander het alledaagse bestaan in de concrete werkelijkheid van een individu heeft weten te doorgronden.
